Ειδικών θέσεων συνέχεια.

-Ρε φιλάρα! Ρε μάστορα!
-Παρακαλώ;
-Ρε συ! Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται σε αυτή την πόλη! Καλά, δε βλέπεις την πινακίδα;
-Ποια, αυτή την μπλε με το καθιστό ανθρωπάκι;
-Αυτή την...ναι, αυτή! Δε ξέρεις τι σημαίνει;
-Πως δε ξέρω. Με την πρώτη τα πέρασα τα σήματα. Είναι θέση πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ικανότητες.
-Φοβερό! Και παρόλο που το ξέρεις δηλαδή, εξακολουθείς να το έχεις εδώ παρκαρισμένο;
-Ναι. Δε καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημά σου.
-Το βασικό πρόβλημα είναι ο εγωισμός. Δε μπορείς να σκεφτείς ότι αυτοί οι ταλαίπωροι με τις ειδικές ικανότητες, ίσως να θέλουν να ξεσκάσουν κάνοντας μια νυχτερινή βολτίτσα και στηρίζονται σε μια τέτοια θέση σαν αυτή που έχεις καταλάβει;
-Γιατί ρε φιλαράκο; Και μεις άτομα με ειδικές ανάγκες είμαστε.
-Παρακαλώ;
-Τι παρακαλάς; Ορίστε λοιπόν. Να η μέρα μου. Ξυπνάω το πρωί πριν τον κόκκορα, έχω μια γυναίκα που μάλλον με απατάει, κάτι παιδιά που όταν γυρνάνε βρωμάνε μπάφους και κατσαρίδες στη γωνία. Αυτά τα βλέπω πρωί-πρωί.
-Και;
-Ε, και στη συνέχεια πάω για δουλειά. Το αφεντικό μου ρίχνει ότι Χριστοπαναγία έχει το Πατριαρχείο, και όλα αυτά για ένα μισθό της πλάκας, χωρίς ένσημα. Φυσικά εγώ κάνω μόκο γιατί είναι και δύσκολοι οι καιροί και που να βρω κι άλλη δουλειά (είμαι και άχρηστος γενικώς).
-Και αυτό πως δικαιολογεί το παρκάρισμα;
-Ε, ρε φιλαράκο! Βρίσκω και γω μια διέξοδο το βράδυ, για ένα καφέ με τους φίλους (το ίδιο losers σαν εμένα). Εκτός του ότι δεν βρίσκω πουθενά να παρκάρω για να προλάβω την περατζάδα στην πλατεία, αυτό το παρκάρισμα με κάνει να νιώθω και ισχυρός απέναντι στους σακάτηδες. Νιώθω σαν να είμαι το αφεντικό μου για να πω την αλήθεια.
-Δηλαδή ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο δεν σε απασχολεί σε αυτή την περίπτωση;
-Ο ποιος; Προς ποιον;
-Καληνύχτα σας.
-Στο καλό φιλαράκο. Παρακάτω έχει κι άλλη θέση για σακάτηδες αν δε βρίσκεις να παρκάρεις.